Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Όταν θες κάτι πάρα πολύ, το Σύμπαν σου πετά μια κουράδα

Οι γονείς μου ήθελαν μετά μανίας γιο. Διακαής πόθος. Από την πρώτη στιγμή που γνωρίστηκαν, η μοναδική τους σκέψη ήταν πώς να κάνει γιο ο ένας στον άλλον. Στα σκαλιά της εκκλησίας η μάνα μου πήγε γκαστρωμένη. Για τόσο μεγάλη βιασύνη μιλάμε. Έλα όμως που όταν θες κάτι πάρα πολύ, το Σύμπαν σου πετά μια κουράδα;! Έτσι γεννήθηκε η μεγάλη μου αδερφή. Ξενέρωμα μεγάλο, αλλά προσπάθησαν να παρηγορηθούν με τις λαϊκές ρήσεις - πίπες, του στυλ "της καλομάνας το παιδί το πρώτο είν' κορίτσι". Αυτή την μπαρούφα ξέρετε γιατί την λένε, έτσι; Γιατί το πρώτο παιδί θα γηροκομήσει τα γονικά όταν φτάσουν στο στάδιο της αποσυναρμολόγησης, οπότε αν είναι κορίτσι, ακόμα καλύτερα, θα ξεσκατίζει κιόλας και δεν θα υποχρεωθούν σε καμιά ξινομούνα* νύφη. 

Με το που πήγε η μεγάλη τριών μηνών άρχισαν ξανά οι γονείς μου τις προσπάθειες για να κάνουν τον λεβέντη, τον κανακάρη, τον μοναχογιό, και 10 μήνες αργότερα (ακριβώς 13 μήνες μετά τη γέννηση της μεγάλης), σκάει μύτη δεύτερο κορίτσι. Τους φαντάζομαι πάνω από την κούνια σαν Μανιάτισσες μοιρολογίστρες με μαύρες μαντήλες, να ξύνουν με τα νύχια τους τις φάτσες τους και να τραγουδάνε:
Είπε και εις όλους κίνησε τον πόθον των δακρύων
κι η αυγή τους ήβρε ολόγυρα στο λείψανο να κλαίουν 

Δεν πτοήθηκαν όμως. Δεν το έβαλαν κάτω. Θα έκαναν το γιο, ο κόσμος να χαλάσει! Τσούκου τσούκου λοιπόν και με πείσμα, αναστενάξαν τους σιουμιέδες και ω! 14 μήνες μετά την δεύτερη κόρη, σκάω μύτη εγώ. Η τρίτη. Η φαρμακερή; Όχι βέβαια, διότι ακολούθησε και τέταρτη, αλλά με καθυστέρηση 5 χρόνων. Υποπτεύομαι μετά ότι η μάνα μου ξερίζωσε τη μήτρα της μετά την τέταρτη γέννα και ο πατέρας μου έκανε βαζεκτομή, αλλιώς θα είχαμε κι άλλα μπάσταρδα στη φαμίλια.

Εγώ ήμουν η άτυχη της παρέας. Διότι ενώ οι άλλες 3 βαφτίστηκαν με ανθρώπινα γυναικεία ονόματα, εμένα με βάφτισαν με το όνομα του παππού μου. Παρασκευάς. Παρασκευή λοιπόν. TGIF όπως λέει και το ένα μου τατού. Οι περιπέτειες βέβαια των τεσσάρων αδερφάδων μόλις άρχισαν. Διότι καλός και άγιος (και καρπερός) ο πατήρ, αλλά έναν κάλο τον είχε. Ήθελε να έχει στην οικογένεια αρχιτέκτονα, γιατρό και δικηγόρο και μάλιστα με αυτήν ακριβώς τη σειρά. Οπότε η μεγάλη προοριζόταν να σπουδάσει αρχιτεκτονική, η δεύτερη ιατρική και εγώ νομική. Σε αυτό ακριβώς το σημείο αρχίζει το πανηγύρι.

Αλλά το αφήνω για την επόμενη ανάρτηση!










* Οποιαδήποτε μας πάρει τον γιο είναι ξινομούνα. Τέλος.

11 σχόλια:

  1. Ε, λοιπόν, τούτο 'δώ ξεκινάει καλά...
    (και από πλευράς θεματικής, αλλά και από ύφος γραφής)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι έχει ρε κοπελιά το Παρασκευή; Μια χαρά όνομα είναι.
    Υ.Γ. Χαίρομαι που ξεκαθαρίσαμε από τώρα το ζήτημα που θίγεις περί ξινομούνας, για να μην έχω το επιπρόσθετο άγχος η γκόμενα που θα βρω να την εγκρίνει η μάνα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το Παρασκευή αυτούσιο καλό είναι. Κάτι Βέτα,Βούλα κ.λπ. δεν είναι ωραία. Περιμένουμε τη συνέχεια... Καλό βράδυ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Kαι μένα για το γιό πήγαιναν και βγήκα εγώ , με τη διαφορά ότι στη δεύτερη φορά τον πέτυχαν.
    Τί έχει καλέ το όνομά σου?Μιά χαρά είναι...τί να πω κι εγώ που με βάφτισαν Σταματίνα???πφφφφ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μμμμμ ενδιαφέρον !!!

    Ξέρεις τι είναι να περιμένουν κορίτσι (το πρώτο ήταν αγόρι) και να βγαίνω εγώ ο ζουμπάς ; Ήθελαν να με βγάλουν και Χριστίνα αλλά πήραν τα αρχίδια μου τελικά γιατί δεν είχα μουνί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Εγώ πάλι ονομάζομαι Ιωάννα και όταν ήμουν μικρή ήθελα να με λένε Ρόζα. Μετά το ξεπέρασα. Και το Παρασκευή μια χαρά όνομα είναι γιατί μπορείς να το κόψεις και να το αλλάξεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κωστής λέγομαι. Πήρα το όνομα του παππού. Δεν μπορώ να πω ότι με συγκλονίζει το όνομά μου, αλλά δεν με χαλάει κιόλας. Απλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει, σώνει και καλά, να παίρνουμε τα ονόματα των παππούδων. Μόνο έτσι τους τιμάς;

    Παρασκευή λένε την αδερφή μου. Όλοι την φωνάζουν Εύη, εκτός από έναν θείο μου που επιμένει πεισματικά να την αποκαλεί με το ορίτζιναλ όνομα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Εμένα πάλι με λένε Αφροξυλάνθη, το Μαρία που βλέπετε στο username είναι απλά το καλλιτεχνικό μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Κι εγώ "απογοητευση βγήκα". Θέλανε αγόρι. Ευτυχώς που τηρούν τα έθιμα και με βάλανε το αυθεντικό όνομα της γιαγιας διαφορετικά κάτι μνήμες μου, με θέλουν να με φωνάζουν: Μπάμπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή